تبریز در مه.. اسم یه سریال بود..

تو این سریال ایران در حال جنگ بود.. اقایون که رفتن جلو ولی خانوما هم بیکار ننشستن

خانوما تو مسجد جمع شدن و طلاهاشون رو برای کمک به جبهه دادن

الان باید گف.. سوریه در مه

پسرا با رفتنشون نشون دادن مردای نسل ما هم مثل مردای قدیمن و غیرت دارن

خانوما نمیتونن برن و از حرم دو بانوی دمشق دفاع کنن ولی میتونن مدافع حرم شن

حالا دیگه نوبت ماست.. نشون بدیم که ما هم مثل همون زناییم

+ یه دسته گل دارم برای این حرم میدم.. گلم که چیزی نیست برا حرم سرم میدم

+ عکس از شهید مدافع حرم سید مصطفی موسوی

در هیاهوے این شهرِ آلوده‌ هوا !

که نه دستت به مشـــــهد می‌رسد

نه به کـــــربلا

نه به نـــــجف

و نه حتے به قم !

دنج ترین جا

براے پر کردن خلا قلبت

همیـن‌ جاست..

جایے کنار شـــــهدا..

آن هم از نوع گـــــمنام !

اینجا بے اختیـار خـم می‌شود پاها..

اشک مے ‌ریزد چشم‌ ها…

حاجت مے خواند لب ‌ها..

تند تند غذا میخورد

جویده و نجویده لقمه اول را که می گذاشت سر دهانش لقمه دوم در دستش بود..

پشمک را به این سرعت نمی خوردند که او غذا می خورد

باهم رفیق بودیم؛گفتم:

اگر وقت کردی یک نفس بکش،هوا گیری کن دوباره شیرجه برو تا ما مطمئن شیم که زنده ای و خفه نشدی..

سری تکان داد و به بغل دستی اش اشاره کرد:

” چی می گه؟ “

او هم با دست زد روی شانه اش که کارت رو بکن،چیز مهمی نیست، بیخودی دلش شور میزنه